دوستی دو نیمه دارد
آری دوستی دو نیمه دارد نیمی از آن عشقی است که دل تو را بیقرار کرده است و نیمی دیگر آن محبتی است که در دل من می تپد 

عاجز تر 
عاجز کسی است که دوستی نداشته باشد و عاجز تر از آن کسی است که دوست خود را از دست بدهد

عشق چند بخشه 
وقتی معلم پرسید عشق چند بخشه؟زود دستمو بالا بردم گفتم یک بخش اما از وقتی تورو شناختم فهمیدم عشق 3 بخشه:عطش دیدنت.... شوق بودنت....و اندوه بی توموندنت 

زیبا ترین خط منحنی دنیا 
میدونی زیباترین خط منحنی دنیا چیه ؟! لبخندی که بی اراده روی لبهای یک عاشق نقش میبنده تا در نهایت سکوت فریاد بزنه : دوستت دارم 

محکمتر می شه 
تنها بنائی که هر چه بیشتر بلرزه، محکمتر می شه، دل آدمی است

نوشته این قسمت اختصاص دارد به مکالمات روزمره با این تفاوت که این مکالمات فقط در محدوده محیطهای پزشکی و رفتن به دکتر و امثال آن است اهمیت اینگونه مکالمات برای کسانی که در کشورهای خارجی زندگی میکنند پوشیده نیست.

امیدوارم برایتان قابل استفاده باشد.

31- لطفا جواب آزمایشتان را به من بدهید.

Let me have your laboratory tests.

32- جدول واکسیناسیون فرزندتان را به من بدهید.

Show me the vaccination record of your child.

33- آیا درد شما دائمی است یا متناوب است (گه گاه ول میکند و باز میگیرد).

33- Is the pain steady or intermittent?

34- درد قولنج دارم.

I have a crimpy pain.

35- محل دقیق درد را نشان دهید.

Point to the exact place.

36- آیا عوارض هم وجود دارد؟

Are there ant side effects?

37- لطفا این نسخه را بپیچید.

Please make up this prescription.

38- اثر دارو از کی شروع خواهد شد؟

When will the medication start to work?

39- من بیماری قند دارم.

I am a diabetic.

40- شما دچار مسمومیت غذائی شده اید.

You have a food poisoning problem.

41- برای اسهال / یبوست دارو میخواهم.

I need a medication for diarrhea / constipation.

42- دستم تاول زده است.

There is a blister on my hand.

43- پوست تنم دچار خشکیدگی شدیدی شده است.

There is a serious dehydration in my skin.

44- پاشنه پایم میخچه دارد.

There are some corns in my sole.

45- داروئی برای سرفه های خشک میخواهم.

I need a medication for a dry coughing.

46- داروئی برای سرفه های همراه با اخلاط میخواهم.

I need a medication for a productive coughing.

47- پمادی برای گزیدگی حشره (پشه) میخواهم.

I need an ointment for an insect bite.

48- دچار سوء هاضمه شده ام.

I have indigestion.

49- شبها از بی خوابی رنج می برم.

I suffer from insomnia at nights.

50- تنم خارش دارد.

My skin is itching.

51- بیماری سفر دارم (هنگام مسافرت حال تهوع به من دست میدهد).

I have motion sickness.

52- پایم رگ به رگ شده است.

My leg has sprained.

53- این پماد روی محل بمالید.

Apply this ointment to the effected area.

54- بیش از مقدار دستور داده شده استفاده نکنید.

Do not take more than the prescribes dose.

55- این دارو را تا آخر دو مرتبه در روز بخورید.

Take his medication tow times a day until the supply is finished.

56- این قطره را در روز دو بار در چشمتان بچکانید.

Instill the drops into your eyes to times a day.

57- از وقتی که دارویم تمام شده ادامه درمان را متوقف کرده ام.

I stopped following the treatment since the supply ran out.

58- نمیتوانسم قرص را قورت بدهم.

I could not swallow the pills.

59- چون از اثرات جانبی احتمالی نگران بودم خوردن دارو را متوقف کردم.

I stopped taking the drug since I was worried about possible side effects.

60- از لحاظ بینائی مشکل دارم.

I have problem with my eyesight.

اضطراب امتحان (2) 


در مقاله ی قبل راجع به اضطراب امتحان وانواع و علل آن صحبت کردیم در این مقاله راه کارهایی را برای مقابله با آن پیشنهاد می کنیم : 


راه کارهای کاهش اضطراب امتحان: 
1- به فرزندمان یادآوری کنیم همواره به خدا توکل کرده و هر کاری را با نام او شروع کند ، زیرا یاد خدا آرامش دهند‌ه‌ی دل‌های مضطرب است. 

2- بر توانایی‌های فرزندمان تاکید کنیم تا اعتماد به نفس او تقویت شود. 



3- انتظارات خود را با توانایی‌های فرزندمان هماهنگ کنیم و از او توقع بیش از حد نداشته باشیم. 



4- تلاش‌های فرزندمان برای کسب موفقیت‌های هر چند کوچک را قدر بدانیم و او را تشویق کنیم.



5- عملکرد فرزندمان را با خودش مقایسه کنیم ، در صورت پیشرفت او را تشویق کنیم و در غیر این‌صورت در صدد علت‌یابی و رفع آن باشیم. 



6- امتحان جزیی از فرآیند آموزش است. آن را عملکرد طبیعی و معمولی آموزش بدانیم و از حساسیت بی‌مورد نسبت به آن بپرهیزیم. 



7- شرایط فیزیکی و عاطفی مناسبی را در ایام امتحانات برای فرزندمان فراهم کنیم. 



8- از ابتدای سال تحصیلی فرزندمان را با نحوه‌ی برنامه‌ریزی درسی، روش صحیح مطالعه و مرور درس‌ها آشنا نماییم تا هنگام امتحان از انباشته شدن مطالب درسی و اضطراب امتحان بکاهیم. 



9- به فرزندمان اطمینان خاطر بدهیم که در کنار او خواهیم بود و اگر مشکلی داشت ، او را یاری خواهیم کرد. از به کار بردن عباراتی مانند : «به من ربطی ندارد ، مشکل خودت است ، از نوع درس خواندن تو خسته شدم و ...» خودداری کنیم. 



10- به فرزندمان یادآور شویم که تمامی تلاش خود را صرف یادگیری درس‌ها نماید نه کسب نمره ، زیرا کسانی که فقط برای به دست آوردن نمره درس می‌خوانند مطالب درسی را زودتر فراموش می‌کنند. 



11- با فرزندمان به گونه‌ای رفتار کنیم که او بتواند عقاید و نگرانی‌های خود را درباره ی امتحان آشکارا بیان کند. 



12- آخرین وضعیت درسی فرزندمان را از معلم یا معلم‌هایش جویا شویم تا بهتر بتوانیم به او کمک کنیم. 



13- از غیبت کردن فرزندمان در ایام و نزدیکی امتحانات حتی الامکان جلوگیری کنیم، زیرا در این دوران درس‌ها دوره می‌شوند و فرزندمان می‌تواند اشکالات احتمالی خود را از معلم بپرسد و آنها را بر طرف کند. 



14- در ایام امتحان فضای خانواده را شاد و آرام نگه داریم و از مشاجره و برخوردهای لفظی به خصوص با فرزندانمان خودداری کنیم. 



15- در ایام امتحان از شرکت در جشن‌ها و میهمانی‌ها و یا برگزاری میهمانی حتی الامکان خودداری کنیم. 



16- برای ایجاد تنوع و رفع خستگی فرزندانمان در ایام امتحان و درس خواندن، مدت زمان مناسبی را برای تفریح یا بازی و تماشای تلویزیون در نظر بگیریم. 



17- ساعت خواب فرزندانمان را طوری تنظیم کنیم که خواب مورد نیاز آنها تأمین شود، به عبارت دیگر شب‌ها زودتر بخوابند تا صبح زودتر بیدار شوند. مطالعه تا نیمه‌های شب علاوه بر خستگی سبب عدم یادگیری می‌شود. 



18- یاد‌آوری نماییم سر جلسه ی امتحان، لوازم‌التحریر و وسایل مورد نیاز را با خود همراه داشته باشند تا با آرامش خاطر به سوالات پاسخ دهند. 



19- فرزندانمان را روز امتحان با ملایمت بیدار و زودتر از معمول راهی مدرسه کنیم که به موقع سر جلسه ی امتحان حاضر شوند، تا اضطراب دیر رسیدن به اضطراب امتحان اضافه نشود. 



20- به فرزندانمان آموزش دهیم که دعا باعث آرامش و رسیدن به موفقیت می‌شود ، اما شرط مستجاب شدن دعا، تلاش و کوشش خود ماست. 



21- با استفاده از نمونه سوالات سال‌های قبل، امتحان آزمایشی از فرزندانمان بگیریم و آن را تصحیح کنیم. با این روش، علاوه بر کاهش اضطراب آنها، درس‌هایی را که باید بیشتر تمرین کنند، تشخیص داده و بهتر می‌توانیم آنها را راهنمایی کنیم. 



22- برنامه ی امتحانی فرزندانمان را در جایی نصب کنیم و به آنها بگوییم، روی هر امتحانی که می‌دهند یک خط بکشند. این کار انگیزه‌ی بیشتری برای درس خواندن و احساس نزدیک شدن به پایان امتحان را در آنها به وجود می‌آورد. 



23- تشویق، تحسین و تأکید روی نقاط قوت فرزندانمان را فراموش نکنیم. زیرا این رفتارها، انگیزه ی آنان را برای پیشرفت، بیشتر می‌کند. 



24- بهتر است معلمان، محیط مساعد و آرامی را برای دانش آموزان در جلسه ی امتحان فراهم آورند تا اضطراب دانش آموزان کاهش یابد. 



25- اگر معلمان انتظارات، اهداف ، نحوه ی نمره‌گذاری و نوع امتحان را مشخص کنند، دانش‌آموزان می‌توانند با توجه به آنها برنامه‌ریزی کنند تا از اضطراب‌شان کاسته شود. 



26- برگه‌های امتحان کلاسی یا تکالیف فرزندانمان را به همراه خود آنها بازبینی کنیم تا نقاط ضعف و قوت درسی خود را یافته و در مواردی که ضعف دارند تمرینات بیشتری انجام دهند. 



27- توجه داشته باشیم کسب نمره ی بد فرزندانمان در امتحان به معنی بد بودن آنها نیست. بلکه بدان معناست که فعالیت آنها در آن درس کم بوده و یا مفاهیم اساسی آن درس را نمی‌دانند.

چکیده: 

امتحان معیار ارزشیابی دانسته‌ها و توانایی‌های شماست و شما می‌‌توانید از آن به عنوان ابزاری برای ارزیابی مهارت های یادگیری خود استفاده کنید. اما شرایط فیزیکی و ذهنی وجود دارد که عملکرد شما در حین امتحان را تحت تأثیر قرار می‌‌دهد. بنابراین لازم است پاره ای نکات را هنگام امتحان رعایت کنید. 


برای عملکرد بهتر در امتحان توصیه های زیر را بکار بندید: 

با آمادگی کامل و به موقع در سر جلسه‌ی امتحان حاضر شوید. وسایل مورد نیاز مثل مداد، خودکار، ماشین حساب، لغت نامه و ساعت را به همراه داشته باشید. با این کار همه چیز در دسترس شما خواهد بود و نیازی به قرض گرفتن وسایل دیگران پیدا نخواهید کرد. 


با اطمینان خاطر و آرامش کامل در امتحان شرکت کنید. مثبت اندیشی کنید. همواره این جملات را در ذهن خود تکرار کنید: " من برای امتحان کاملا آماده ام و به خوبی از عهده آن برمی آیم. " نگرانی را از خود دور کنید. هر گاه احساس نگرانی کردید، چند نفس عمیق بکشید تا آرام شوید. قبل از امتحان با دوستانتان راجع به اضطراب و دل‌شوره صحبت نکنید. بهتر است بدانید که نگرانی هم‌چون یک بیماری مسری قابل سرایت به دیگران است. 


آرام ولی هوشیار باشید. اگر حق انتخاب دارید، مکان مناسبی را برای نشستن انتخاب کنید. نیمکتی را انتخاب کنید که بر روی آن فضای کافی برای کار داشته باشید. به پشتی نیمکت تکیه دهید و راحت باشید. 



در ابتدا نگاهی گذرا به سؤالات بیندازید. حدودا 10% از وقت خود را برای این کار صرف کنید. کلمات کلیدی ( در سؤالات ) را مشخص کنید و برای پاسخ دادن به سؤالات زمان‌بندی کنید. در حالی‌که سؤالات را می‌‌خوانید، نکاتی که به ذهن‌تان می‌‌رسد و می‌‌توانید مفید باشد را در کنار آن‌ها یادداشت کنید. 


برای پاسخ‌گویی به سؤالات از یک برنامه منظم پیروی کنید. ابتدا به سؤالات ساده تر پاسخ دهید و بعد به آن‌ها که نمره بیش‌تری دارند. سپس به ترتیب به سوالاتی پاسخ دهید که: 

- مشکل تر هستند. 

- جواب دادن به آن‌ها وقت بیش‌تری می‌‌گیرد. 

- نمره کم‌تری دارند. 


در امتحانات تستی برای انتخاب پاسخ درست دقت کنید. 

- ابتدا پاسخ‌هایی را که می‌‌دانید اشتباه است، کنار بگذارید. 

- اگر تست نمره‌ی منفی ندارد، از بین پاسخ‌های باقی مانده، پاسخ صحیح را انتخاب نمایید و یا حدس بزنید. 

- اگر امتحان نمره منفی دارد و شما دلیل خاصی برای انتخاب پاسخ خود ندارید، حدس نزنید. 

- شک نکنید، معمولا اولین گزینه ای که انتخاب می‌‌کنید، پاسخ صحیح است. پس پاسخ خود را تغییر ندهید، مگر اینکه واقعا به نتیجه‌ی قطعی رسیده باشید. 


در امتحانات تشریحی، قبل از پاسخ دادن به سؤالات خوب فکر کنید. 

- ابتدا نکات مهمی را که راجع به سؤالات به دهنتان می‌‌رسد، در چرک نویس یادداشت کنید. 

- این نکات را به ترتیب شماره گذاری کنید. 

- سپس آن‌ها را تنظیم کرده و پاک‌نویس کنید. 


در پاسخ به سؤالات تشریحی، به اصل موضوع بپردازید و حاشیه نروید. 

- در جمله‌ی اول موضوع اصلی را بیان کنید. 

- مقدمه ای برای آن بنویسید. 

- سپس موضوع را با جزئیات بیش‌تری شرح دهید. 

- به سؤال توجه کنید و فقط به آنچه از شما خواسته شده پاسخ دهید. از توضیحات غیر ضروری و مثال‌های اضافی بپرهیزید. 


10% از وقت امتحان را برای مرور مطالب کنار بگذارید. 

- برای ترک کردن جلسه‌ی امتحان عجله نکنید. 

- در انتها تمام سؤالات را مرور کنید. 

- مطمئن شوید که به تمام سؤالات پاسخ داده اید. 

- پاسخ‌ها را یک بار دیگر بخوانید و در صورت لزوم جمله بندی، املای کلمات و … را تصحیح کنید. 


وقتی نتیجه‌ی امتحان را گرفتید، آن را بررسی کنید. 

- به اشکالات خود توجه کرده و سعی کنید در آن زمینه بیش‌تر مطالعه کنید. 

- برای امتحانات آخر سال، سؤالات امتحانات کلاسی را دوره کنید تا اشتباهات گذشته را تکرار نکنید. 

- بهترین روش یادگیری را که برای شما مؤثر بوده، انتخاب کنید. 

- روش‌هایی که برای شما کارآیی لازم را نداشته، کنار بگذارید. 

- سعی کنید بهترین روش را پیدا کرده و بر روی آن تمرین کنید تا به نتیجه‌ی مطلوب برسید.

   دکتر رابرت کیزلیک

ترجمه:

اسماعیل سلیمی ساعتلو

      معلمان موفق همواره طراحان و متفکران خوبی هستند. من در مسیر شغلیم به عنوان معلم و تربیت دهنده معلم، هزاران طرح درس نوشته شده به وسیله دانشجویان را مطالعه کرده و ارزیابی نموده­ام.  به جرات می­توانم بگویم اشتباهات زیادی را می­بینم که آنچه را که طرح درس قرار است  انجام دهد را تحریف یا تضعیف می­کنند. شما می­توانید مهارتهای طرح درسی خود را اول  از همه به وسیله تفکر دقیق در باره آنچه که طرح درس قرار است انجام بدهد، بهبود بخشید. هیچ جانشینی برای این موضوع وجود ندارد. در تدریس نحوه تهیه طرح درس به دانشجویان، متوجه شده­ام اغلب دانشجویان اشتباهات زیر را  مرتکب می­شوند:

1. هدف عینی درس مشخص نمی شود. (چیزی که دانش آموز واقعا انجام خواهد داد که می تواند قابل مشاهده باشد.)

2. ارزشیابی درس بی ارتباط با رفتار بیان شده در هدف عینی است.

3. مواد مشخص شده در درس غیرمرتبط با فعالیتهای یادگیری توصیفی واقعی هستند.

4. آموزشی که معلم نسبت به سطح یادگیری دانش­آموز مورد نظر به کار می گیرد اثربخش نیست.

5. فعالیتهای توصیف شده دانش آموز در طرح درس به صورت اثربخش و مستقیم با هدف درس هماهنگ و مرتبط نیستند.

      یک طرح­درس که مشتمل بر یک یا بیشتر از این نوع اشتباهات است به دوباره فکر کردن[1] و بازبینی نیاز دارد. در ادامه مطلب، اصول و راهنمایی­هایی برای کمک به شما برای بهبود و اصلاح طرحهای درس اثر بخش و پرهیز از پنج اشتباه رایج ذکر شده است.

- اول شما باید بدانید چگونه طرح ریزی کنید.

     هدف یک طرح درس واقعا بسیار ساده است: هدف برقراری ارتباط است. اما شما ممکن است سوال کنید ارتباط با چه کسی؟ پاسخ به این پرسش در یک مبنای عملی این است: شما. طرحهای درسی که شما تهیه می کنید شما را در جهت کمک به دانش آموزانتان برای نیل به خروجی های [2]یادگیری مورد نظر راهنمایی می کنند. اگر یک طرح درس با یک قالب خاص سازگار باشد الزاما مناسب نیست.  به هر حال واقعا آنچه که شما می خواهید توصیف کنید و آن چه که شما مصمم به انجام آن هستید  بهترین معانی برای یک پایان هستند. اگر شما طرح درسی می نویسید که می تواند به طرق گوناگون تفسیر یا اجرا شود ، آن احتمالا  طرح درس خوبی نیست. این به ما می فهماند  که شخص باید بداند که یک کلید اصلی در ایجاد یک طرح درس مشخص است. آن است شبیه این گفته است: " تقریبا هر سری از راههای اتصالی سرانجام شما را از  West Florida به  Anchorage     Alaskaخواهد برد " همچنین فقط یکی از راههایی که این دو مکان را به هم وصل می کند کوتاهترین و بهترین مسیر است. بهترین در اینجا به این معنی است که برای مثال رسیدن به Anchorage  استفاده از یک اتومبیل نامطمئن مشکل متفاوتی از رسیدن به آنجا با استفاده از یک اتومبیل جدید مدل بالا است. شخص از چه فرایندی برای رسیدن به مقصد  تبعیت می کند؟ بستگی دارد به زمان و منابع در دسترس.

       بنابراین اگر شما موافقت می کنید که هدف طرح درس ارتباط برقرار کردن است، پس در مسیر به انجام رساندن آن هدف، طرح درس باید حاوی مجموعه ای از عناصری باشد که فرایند را توصیف می کنند. بیایید نگاهی به آنچه که این عناصر باید باشند بیفکنیم.

منبع : مدرسه مجازی زبان

نگاهی به مبانی علمی ارزشیابی پیشرفت تحصیلی 


سرآغاز:واژه ارزشیابی در فرهنگ دهخدا تحت عنوان ارزیابی به معنای «عمل یافتن هر چیز، تقویم» و در فرهنگ معین به معنای «عمل یافتن ارزش و بهای هر چیز، سنجش و بررسی حدود هر چیز و برآورد کردن ارزش آن» تعریف شده است. در فرهنگ روانشناسی، «آرتور ربر»، ارزشیابی را در معنی عام «تعیین ارزش و یا اهمیت یک چیز» و به صورتی ویژه تر، آن را به معنای «تعیین میزان موفقیت یک برنامه، یک درس، یک سری آزمایش، یک دارو و ... در رسیدن به هدفهای اولیه» تعریف کرده است. در فرهنگ وبستر نیز، ارزشیابی به معنای «قضاوت کردن یا تعیین ارزش یا کیفیت کردن» تعریف شده است. مفهوم ارزشیابی به عنوان امتحان و آزمون کردن، همواره در طول تاریخ آموزش و پرورش با فرآیند یاددهی- یادگیری همراه بوده است. 

در آموزش و پرورش چین باستان به امتحان و ارزشیابی بیش از حد اهمیت داده می شد، به نحوی که دانش آموزان را برای امتحان دادن در اتاق خاصی محبوس می کردند و از طریق سوراخی که به آن اتاق متصل بود، برای او غذا و آب می فرستادند. در دانشگاه جندی شاپور در عصر ساسانیان از دانشجویان پزشکی برای فارغ التحصیل شدن و ارائه اجازه نامه پزشکی، امتحان به عمل می آمده است. در مدارس عصر قاجاریه و در دارالفنون نیز، امتحان و ارزشیابی پیشرفت تحصیلی وجود داشت و از دانش آموزان به صورت مرحله ای و نهایی امتحان گرفته می شده و معمولاً امتحانات نهایی با تشریفات خاص و گاه حضور پادشاه برگزار می شده است. بر این اساس، در جریان تعلیم و تربیت برای تعیین و تشخیص میزان پیشرفت یادگیری دانش آموزان و میزان دستیابی به هدفهای تربیتی، از دیرباز ارزشیابی امری ضروری می نموده است. 



معمولاً ارزشیابی، هنگامی ضرورت می یابد که در جریان یک عمل، بخواهیم تصمیم تازه ای اتخاذ کنیم. آن وقت است که باید اطلاعات مورد نیاز را جمع آوری، تجزیه و تحلیل و تفسیر نموده و بر مبنای آن تصمیم گیری کنیم. در فرآیند یاددهی- یادگیری، معلم پیوسته مجبور است تصمیمات تازه ای بگیرد. به عنوان مثال، او باید تصمیم بگیرد که آیا این مطلب را باید تدریس کند؟ آیا دانش آموزان مطالب و مفاهیم را به درستی یاد می گیرند و درک می کنند؟ پس از این دوره تدریس تا چه اندازه دانش آموزان به هدفهای آموزشی مورد نظر رسیده اند؟ و ... او برای پاسخگویی به هریک از این پرسشها، نیازمند اطلاعاتی دقیق است که براساس ارزشیابی به دست خواهد آورد. 



تعاریف ارزشیابی 


در مورد ارزشیابی، تعاریف گوناگونی ارائه شده است که در اینجا به ذکر چند نمونه از آنها پرداخته می شود: 

- ارزشیابی فرآیند منظمی است که در طی آن، درباره ارزش، مطلوبیت، مؤثر بودن یا کفایت چیزی طبق ملاکها و مقاصد معینی قضاوت و داوری می شود. این داوری مبتنی بر مقایسه دقیق داده های عینی با استانداردهای انتخابی است. 

- از دیدگاه کرونباخ، ارزشیابی فرآیند گردآوری اطلاعات به منظور اخذ تصمیم درباره برنامه آموزشی است. 

- بی بای(beebay) ارزشیابی را به عنوان «فرآیند نظامدار گردآوری و تفسیر شواهدی می داند که منجر به داوری ارزشی می شود و در نهایت به عمل می انجامد.» 



با توجه به تعاریف فوق، می توان نتایج زیر را به دست آورد: 

1- ارزشیابی، فرآیندی منظم و نظامدار (سیستماتیک) است. بنابراین به برنامه ریزی دقیق نیاز دارد. 

2- ارزشیابی، بیشتر یک فرآیند کلی است تا جزیی، یعنی کل فرآِیند یاددهی- یادگیری را در برمی گیرد. 

3- ارزشیابی، همواره به سوی هدفی متوجه است و هدف نهایی آن اصلاح و بهبود فرآیند یاددهی و یادگیری است.

4- ارزشیابی نیازمند ملاکهای معینی است که براساس آن درباره مطلوبیت یک امر قضاوت می شود. 

5- ارزشیابی در نهایت به نوعی عمل و تصمیم گیری می انجامد. 



ارزشیابی پیشرفت تحصیلی 


یک معلم حرفه ای در جریان تدریس خود، بدون توجه به این که چه می آموزد و به که می آموزد، چنانچه بخواهد کار خود را به شیوه ای علمی و دقیق پیش ببرد، نیازمند آن است که در طراحی برنامه تدریس خود، مراحل اساسی زیر را پشت سر گذارد: 

الف- تعیین هدفهای آموزشی و پرورشی 

در این مرحله، معلم از خود سؤال می کند که قرار است چه تغییرات مطلوبی را در دانستنی ها، مهارتها و نگرشهای دانش آموزان خود بوجود آورد. او در این مرحله موظف است تا هدفهای مورد نظر را براساس انتظاراتی که در پایان درس از فراگیران خود دارد، بیان کند. 



ب- تعیین رفتار ورودی و انجام ارزشیابی تشخیصی 

همه معلمان قبل از شروع تدریس از خود سؤال می کنند که آیا دانش آموزان برای یادگیری درس جدید از آمادگی های لازم برخوردارند؟ آیا آنان پیش دانسته های لازم را برای دریافت این درس دارا هستند.برای پاسخگویی به این پرسشها و تعیین رفتار ورودی دانش آموزان، معلم ناچار است به نوعی ارزشیابی تشخیصی دست بزند تا بتواند ضمن آگاهی از تواناییهای دانش آموزان، نقطه شروع تدریس خود را معین کند و از دانسته های فراگیران آغاز کند و به مرور مطالب جدید را به آنها آموزش دهد. 



ج- انتخاب روش تدریس مناسب و ارائه آن در کلاس درس 

پس از انجام ارزشیابی تشخیصی، معلم با توجه به ماهیت درس خود و هدفهای آن و اصولی که بر فرآیند یادگیری حاکم است، روشی را برای تدریس خود برمی گزیند. امروزه معمولاً با توجه به یافته های روانشناسی پرورشی توصیه می شود که معلمان از الگوها و روشهایی برای تدریس استفاده کنند که در آنها بر فعالیت یادگیرنده در جریان یادگیری، انجام فعالیتهای گروهی و یادگیری مشارکتی، واداشتن دانش آموزان به تفکر و حل مسأله و دستیابی به مهارتهای فرآیند و فراشناختی تأکید بیشتری می شود. بر همین اساس به معلمان سفارش می شود که از روشهای سنتی و قالبی که عملاً دانش آموزان را به حفظ انبوهی از حقایق و اصول مسلم وادار می سازد اجتناب کنند. 



د- ارزشیابی مرحله ای یا تکوینی 

در جریان ارائه درس و انجام فعالیتهای یاددهی- یادگیری و تعامل میان معلم و دانش آموزان و دانش آموزان با یکدیگر و با محیطی که آنها در آن قرار دارند، معلم به عنوان کسی که نقش راهنمایی دانش آموزان را به عهده دارد و می کوشد تا با توجه به هدفهای آموزشی و پرورشی درس مورد نظر به جهت دهی و سازمان دهی فعالیتها و تجارب یادگیری دانش آموزان بپردازد. در این مسیر همواره این نگرانی وجود دارد که آیا یادگیری در حال اتفاق افتادن است؟ آیا حواس و ذهن دانش آموزان با موضوع یادگیری درگیر شده است؟ آیا شاگردان مطالب را می فهمند؟ و... معلم برای این که بتواند به این پرسشها پاسخ دهد و براساس پاسخ آنها فرآیند یاددهی- یادگیری را درست پیش ببرد، مجبور است در خلال تدریس خود، مرتباً از دانش آموزان تأیید بگیرد که آیا درس را می فهمند؟ آیا به درس توجه دارند؟ آیا ابهامی در دریافت مطالب ندارند؟ و در بیشتر موارد، با توجه به مطالب ارائه شده، پرسشهای شفاهی را در کلاس طرح کند تا فراگیران به آنها پاسخ دهند یا تکالیف کوچکی را برای آنها در نظر بگیرد که به سرعت انجام دهند (به عنوان مثال نظرات معلم را خلاصه وجمع بندی نمایند یا مسأله ای در ارتباط با موضوع درس حل کنند یا آزمایشی را دوباره انجام دهند و...) مجموعه فعالیتهایی از این دست، ارزشیابی تکوینی نامیده می شود که عملاً معلم را در جریان یادگیری شاگردان قرار می دهد و به او کمک می کند تا آگاهانه فرآیند تدریس را در مسیر صحیح خود پیش ببرد. 



هـ- جمع بندی و ارزشیابی مجموعی 

همه معلمان با توجه به هدفها و محتوای درس خود در مراحل پایانی تدریس، ضمن جمع بندی و نتیجه گیری کلی از مطالب و فعالیتهایی که در کلاس و محیط آموزشی و یادگیری عرضه کرده اند، مایلند به این پرسش اساسی پاسخ دهند که تا چه اندازه دانش آموزان آنها توانسته اند به هدفهای آموزشی و پرورشی درسی دست یابند و اگر برخی از هدفهای درسی تحقق نیافته اند، چه موانع و مشکلاتی بر سر راه یاددهی- یادگیری وجود داشته است؟ آیا این مشکلات ناشی از ضعف معلم در ارائه صحیح درس بوده است؟ آیا دانش آموزان برای یادگیری، کوشش مناسب را انجام نداده اند؟ آیا مطالب و فعالیتهای یادگیری عرضه شده با توانایی و میزان درک و فهم فراگیران هماهنگی نداشته است؟ دستیابی به پاسخ این سؤالات، تنها در سایه اجرای نوعی ارزشیابی مجموعی ممکن خواهد شد. جمع آوری اطلاعات دقیق در مورد یادگیری های دانش آموزان و مجموعه فعالیتهای یاددهی- یادگیری، به معلم کمک خواهد کرد تا مشکلات یادگیری شاگردان و نقایص کار خویش و احیاناً مشکلات مربوط به محتوا و مطالب کتاب درسی و موارد آموزشی و کمک آموزشی و نظایر آن را کشف کند و آنگاه برای اصلاح و بهبود آنها اقدام نماید. 



مراحل ارزشیابی 


فرآیند ارزشیابی مستلزم پشت سرگذاشتن دوگام اساسی اندازه گیری و سنجش است. اندازه گیری در هر زمینه، معمولاً به جمع آوری اطلاعات درباره یک صفت یا خصیصه معینی که در هر شئ، یا پدیده وجود دارد، گفته می شود. این اطلاعات به منظور پیش بینی، داوری و تصمیم گیری در مورد فرد، شئ یا پدیده مورد نظر به کار می رود. به عنوان مثال اندازه گیری اندازه های بدنی یک فرد، می تواند به ما کمک کند که کفش و لباس مناسب برای وی تهیه کنیم، یا اندازه گیری میزان پیشرفت تحصیلی دانش آموزان در دروس مختلف، ما را در راهنمایی تحصیلی وی در رشته های خاص یاری خواهد بخشید. براین اساس، نتایج اندازه گیری همواره منجر به توصیف پدیده مورد اندازه گیری می شود و تفسیر این نتایج نیز در بیشتر موارد برای ما امکان نوعی پیش بینی را فراهم می آورد. 



گاهی ممکن است اطلاعات مربوط به صفاتی را که در اشیاء، افراد یا پدیده های شبیه به هم وجود دارد، با یکدیگر مقایسه کنیم و آنها را از نظر صفت یا خصیصه مشترک با یکدیگر مقایسه و بسنجیم. مثلاً هنگامی که از جنس، رنگ و قیمت چند جفت کفش اطلاع داشته باشیم، می توانیم آنها را به راحتی با یکدیگر مقایسه کرده و در مورد انتخاب یکی از آنها برای خودمان، تصمیم گیری کنیم. همچنین هنگامی که نمرات پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مان را در یک درس معینی در اختیار داشته باشیم، می توانیم آنها را با یکدیگر مقایسه و سنجش کنیم و سپس برای ورود آنها به یک مسابقه علمی تصمیم بگیریم. به طور کلی در جریان اندازه گیری و سنجش باید مراحل زیر را طی کرد: 

1- تعریف صفت یا خصیصه مورد اندازه گیری 

در این مرحله باید مشخص کرد که چه صفتی را می خواهیم اندازه گیری کنیم، در مورد یک شئ مواردی مانند وزن، رنگ، جنس، کاربرد و... صفاتی هستند که به آسانی می توان آنها را تعریف کرد. در مورد دانش آموزان، قد، وزن، هوش، میزان یادگیری در دروس گوناگون، صفاتی هستند که باید تعریف شوند. 



2- تعیین یا ساختن ابزار اندازه گیری 

با توجه به صفت مورد اندازه گیری تصمیم می گیریم که از چه ابزار یا وسیله ای برای اندازه گیری آن استفاده کنیم. برای اندازه گیری وزن معمولاً از وسایل توزین مانند ترازو و برای اندازه گیری میزان پیشرفت تحصیلی فراگیران از ابزارهایی مانند مشاهده، مصاحبه (سؤالات شفاهی)، پرسش نامه (سؤالات کتبی) و... استفاده می کنیم. برخی از ابزارهای اندازه گیری مانند ترازو یا آزمونهای اندازه گیری هوش و استعداد از قبل ساخته شده اند و ما تنها باید آنها را برای انجام عمل اندازه گیری انتخاب کنیم، اما گاهی نیاز است که ابزارهایی را خودمان طرح ریزی نموده و بسازیم. به طور مثال معلمان، بسیاری از پرسشهای امتحانی را خودشان می سازند و به کار می برند. انواع پرسشهای کتبی از نوع آزمونهای عینی و انشایی، نمونه هایی از ابزارهای اندازه گیری معلم ساخته است. 



3- انتخاب یا ساختن مقیاس اندازه گیری 

بسیاری از مقیاسهای اندازه گیری از قبل تعیین شده است، مانند واحد متریک برای اندازه گیری طول و واحد کیلوگرم و گرم برای اندازه گیری وزن. در نظام ارزشیابی پیشرفت تحصیلی کشور ما، از مقیاس فاصله ای (نمره صفر تا بیست) برای اندازه گیری و سنجش یادگیری های دانش آموزان استفاده می شود. گاه ممکن است معلم خودش مقیاس تازه ای را برای اندازه گیری پیشرفت تحصیلی دانش آموزان در یک درس خاص وضع کند. 



4- انجام عمل اندازه گیری 

عمل اندازه گیری هنگامی صورت می گیرد که ما به مقادیری از یک صفت یا خصیصه که در یک فرد، یک شئ، یا یک پدیده وجود دارد، براساس قواعد معینی، عدد یا کمیت می دهیم. به عبارت دیگر عمل اندازه گیری، یعنی کمی ساختن صفات یا خصوصیات در جریان ارزشیابی پیشرفت تحصیلی دانش آموزان، هنگامی که معلم در حال تصحیح اوراق امتحانی یا مشاهده و بررسی رفتار دانش آموزان است و به ازای عملکرد آنها یا تغییراتی که در رفتار و اعمال آنها مشاهده می کند، به آنان نمره می دهد، عمل اندازه گیری صورت می گیرد. در این مرحله است که معلم باید دقت لازم را به کار بگیرد تا اندازه گیری با کمترین خطا انجام شود. 



5- سنجش و ارزشیابی 

نتایج عمل اندازه گیری، داده ها یا نمراتی است که تنها به مقدار یک صفت یا خصیصه در یک فرد یا شئ یا پدیده اشاره می کند، اما اگر مجموعه ای از این داده ها را با یکدیگر مقایسه و سنجش نموده و آن گاه براساس یک معیار مشخص درباره آنها به قضاوت و داوری بپردازیم، می گوییم که عمل سنجش و ارزشیابی انجام داده‏ایم.به عنوان مثال اگر نمرات ریاضی دانش آموزان را در یک کلاس با معیار میانگین (معدل کلاس) بسنجیم و در مورد پیشرفت تحصیلی هر یک از دانش آموزان (از مقایسه نمره او با میانگین) به قضاوت و داوری بپردازیم، می گوییم که عمل ارزشیابی انجام داده ایم. 


منبع 

روزنامه همشهری 

بیشتر مشکلاتی که زیان آموزان در تلفظ دارند به خاطر ناهماهنگیهایی است که بین صداهای زبان مادری آنها و زبان انگلیسی وجود دارد. برای مثال، اگر یک انگلیسی زبان با شما صحبت کند، میتواند به راحتی تشخیص دهد که زبان مادری شما انگلیسی نیست و این نکته را با گفتن این که شما "لهجه هندی، روسی، یا چینی دارید" ابراز میکند.

در هر صورت زبان مادری شما میتواند باعث شود که شما مشکلاتی در تلفظ صداها و کلمات خاصی داشته باشید. این مشکلات تلفظی از یک زبان به زبان دیگر متفاوت است. نکاتی که در زیر آمده است میتواند به شما کمک کند که مشکلات تلفظی خود را به حداقل برسانید:

§ ·      به حرکات دهان انگلیسی زبانهای بومی دقت و سعی کنید از آنها تقلید کنید. زمانیکه فیلم تماشا میکنید، به حرکات دهان افرادی که صحبت میکنند، نگاه کنید. جملات آنها را تکرار کرده و سعی کنید که تلفظ و آهنگ صدای آنها را تقلید کنید.

§ ·      تا زمانیکه تلفظ و آهنگ صحیح جملات را یاد نگرفته اید، سعی کنید شمرده صحبت کنید. اگر با تلفظ و آهنگ نادرست، سریع صحبت کنید، مطمئنا کسیکه به حرفهای شما گوش میدهد، چیزی نخواهد فهمید. نگران این نباشید که ممکن است طرف مقابل شما حوصله اش سر برود، مهم اینست که شما بتوانید منظور خودتان را به درستی منتقل کنید.

§ ·      موسیقی انگلیسی گوش بدهید. وقتی در حال یاد گرفتن انگلیسی هستید، سعی کنید به آهنگهای انگلیسی گوش بدهید. کمتر به موسیقی زبان مادری خودتان گوش بدهید. هر زبان، موسیقی و نوع خواندن خاص خودش را دارد.

§ ·      از دیکشنری استفاده کنید. علائم فونتیک زبان انگلیسی که در دیکشنری به کار میروند را یاد بگیرید و با استفاده از آن تلفظ صحیح کلماتی که گفتن آنها برایتان دشوار است را پیدا کنید.

§ ·      لیستی از کلماتی که نمیتوانید آنها را به خوبی تلفظ کنید، تهیه کرده و از فردی که آنها را به خوبی تلفظ میکند بخواهید آنها را برایتان بخواند. صدای او را ضبط کنید و با تمرین و تکرار تلفظ صحیح آن کلمات را یاد بگیرید.

§ ·      کتابهایی بخرید که همراه خود نوار یا سی دی دارند. به طور همزمان گوش دهید و بخوانید. صدای خودتان را در حال خواندن بخشهایی از کتاب ضبط کنید. صدای خود را با صدای اصلی خواننده کتاب مقایسه کرده و اشتباهات خود را اصلاح کنید.

§ ·      انتهای کلمات را با دقت بیشتری تلفظ کنید. به "s" سوم شخص و جمع در آخر کلمات توجه کنید و "ed" انتهای افعال زمان گذشته را نیز با دقت بیشتری تلفظ کنید.

§ ·      روزانه 15 تا 20 دقیقه با صدای بلند یک متن انگلیسی بخوانید. این کار باعث قوی شدن عضلاتی از دهان میشود که در زمان انگلیسی صحبت کردن مورد استفاده قرار میگیرند. تحقیقات نشان داده است که تقویت عضلات دهان برای صحبت کردن به یک زبان جدید، به سه ماه تمرین روزانه نیاز دارند.

§ ·      صدای خودتان را ضبط کنید و در آن به دنبال اشتباهات تلفظی بگردید. بسیاری از افراد دوست ندارند که به صدای ضبط شده خودشان گوش دهند و از این کار اجتناب میکنند. اما این کار بسیار مفید بوده و باعث میشود که شما نسبت به اشکالاتی که در تلفظ خود دارید آگاه شوید.

§ ·      صبور باشید. هر کسی میتواند نحوه صحبت کردن خودش را تغییر دهد، ولی این کار مطمئنا یک شبه اتفاق نمی افتد. مردم اغلب به دنبال این هستند که خیلی سریع نتیجه بگیرند و به همین خاطر خیلی زود تسلیم میشوند. تنها زمانی قادر خواهید بود بهتر انگلیسی صحبت کنید که واقعا تلاش کنید و برای آن وقت بگذارید.

      هدف داشته باشید.

      چرا میخواهید زبان یاد بگیرید؟ قبل از هر چیز این سؤال را از خودتان بپرسید. خودتان دوست دارید زبان یاد بگیرید یا کسی از شما خواسته است که این کار را بکنید؟ یادگیری زبان مثل هر تصمیم دیگری که در زندگی میگیرید، باید خواست خود شما باشد.

      هنوز بچه هستید!

       بچه ای که تازه متولد شده است، به آهستگی زبان یاد میگیرد.

       اول یاد میگیرد که گوش کند، بعد صحبت کردن یاد میگیرد.

       سرانجام نوبت به خواندن و نوشتن میرسد.

     هر روز به مطالب انگلیسی گوش دهید.

      به رادیوهای انگلیسی زبان گوش دهید.

       برنامه های تلویزیونی انگلیسی ببینید.

       فیلمهای زبان انگلیسی تماشا کنید.

      از مطالب آموزشی اینترنتی استفاده کنید.

     یک دوست انگلیسی زبان پیدا کنید.

       با هم به انگلیسی صحبت کنید.

      مکالمه هایی که یاد گرفته اید را تمرین کنید.

      داستانهای انگلیسی بخوانید.

      با کتابهای داستان ساده شروع کنید.

       تبلیغات و هر تابلویی که به انگلیسی میبینید را بخوانید.

      کلمات جدیدی که یاد میگیرد را بنویسید.

       دفترچه ای برای لغات جدید داشته باشید.

       کلمات را در آن به ترتیب حروف الفبا بنویسید.

       برای هر کلمه یک جمله مثال بنویسید.

       همیشه اول از یک دیکشنری انگلیسی-انگلیسی استفاده کنید.

      از گرامر ترس نداشته باشید.

       گرامر هم وسیله ای برای ارتباط برقرار کردن با دیگران است.

       برای یاد گرفتن نکات گرامری که در آنها ضعیف هستید، تمرین کنید.

     به دوستانی که در سطح پایینتری از شما قرار دارند، نکات گرامری را آموزش دهید. تدریس بهترین راه برای یادگیری است.

     از انگلیسی لذت ببرید.

      هفته ای یکبار تبدیل به یک انگلیسی زبان شوید! طوری رفتار کنید که انگار زبان مادریتان را نمیدانید. سعی کنید روزتان را فقط با انگلیسی صحبت کردن بگدرانید.

       نامه های عاشقانه انگلیسی بنویسید. (اگر معشوقه تان انگلیسی یاد ندارد که دیگر چه بهتر!)

       سعی کنید مطالب جالبی که به زبان خودتان میخوانید را به انگلیسی ترجمه کنید. (جوکها، مطالب کوتاه، جملات جالب و ...)

       متن آهنگهای محبوبتان را پیدا کنید و همراه با گوش کردن متن را هم بخوانید. حتی میتوانید با خواننده محبوبتان همراهی هم بکنید!

       برای خودتان یک هویت انگلیسی داشته باشید (با شغل، خانواده و ...). بیوگرافی خودتان را بنویسید.

        با خودتان انگلیسی صحبت کنید. اگر کسی زبان شما را نمیفهمد، لااقل با خودتان که میتوانید انگلیسی صحبت کنید!

       هر جایی که قدم میگذارید، سعی کنبد نام وسایل اطرافتان را به انگلیسی با خودتان تمرین کنید. اگر کلمه ای را بلد نیستید، از دیکشنری استفاده کنید.

امیدوارم که این نکات در یادگیری زبان انگلیسی به شما کمک کند.

بشر در هیچ دوره‌ای این چنین با حجم انبوهی از داده‌ها و اطلاعات مواجه نبوده است. سرگردانی انسان امروز، انتخابی مناسب از بین هزاران امکانی است که عمر کوتاهش را بر نمی‌تابد و این سرگردانی، در انتخاب روشی مناسب برای یادگیری یک زبان بین المللی با گستره تولید جهانی، صد چندان شده است. کتابها، فیلمهای صوتی - تصویری، کلاسهای آموزشی رسمی و غیر رسمی، نرم افزارها و پهنه گسترده اینترنت در کارند تا امر فراگیری یک زبان خارجی تحقق یابد. آیا اشکال در بهره هوشی ما دانش آموزان و دانشجویان ایرانی است که با گذراندن بیش از ده سال از دوران راهنمائی تا دانشگاه هنوز نتوانسته‌ایم در حد قابل قبولی زبان بیاموزیم؟ چرا ما دانش آموزان و دانشجویان ایرانی با گذراندن بیش از ده سال، از دوران دبیرستان تا دانشگاه، هنوز نتوانسته‌ایم در حد قابل قبولی زبان بیاموزیم. بدون شک اشکال در بهره هوشی و توانائی‌های ما نیست بلکه مشکل در روشها و تکنولوژی‌هایی است که ما با استفاده از آنها زمان بزرگی از زندگی خویش را از دست داده‌ایم. عمده‌ترین دلایل نا‌کامی در فراگیری زبان در کشور ما بقرار زیر است:

 ترس

ما همیشه زبان را درس مشکلی تصور می کردیم که باید آنرا امتحان دهیم و بدین دلیل هرگز فرصت استفاه از آنرا بصورتی نیافتیم که از آن لذت ببریم.

 تکیه بر محیط مبتنی بر متن

دنیای واقعی زبان، یک دنیای صوتی است. در حالی که سیستم آموزشی ما، دنیایی مبتنی بر متن بوده است و این باعث می‌شد که مشکل تلفظ نیز بر مشکلات بیشمار ما افزوده شود. بدلیل عدم زیستن در یک محیط واقعی صوتی با آن احساس بیگانگی می‌کنیم. نتیجه این سیستم آموزشی در آرمانی ترین شرایط تربیت مترجم بود، نه کسی که با زبان بتواند ارتباط برقرار کند.

 تکیه بر گرامر

کاش ما زبان را با روش کودکان یاد می‌گرفتیم که کمترین اهمیتی برای دستورات پیچیده زبان نمی‌دهند. راستی ما، خود چقدر با گرامر زبان مادری خود آشنا هستیم؟ دستوات گرامری در تمامی زبانها یک موضوع کاملاً تخصصی و انتزاعی از زبان است و اگر نه اینست، پس اینهمه رشته‌های دانشگاهی سطح بالا در رابطه با دستور زبان چه معنی می‌دهند؟ حرف زدن با رعایت دستورات گرامری زبانی پر از استثناء، مانند انگلیسی، تقریباً غیر ممکن است.

 تأکید بر یادگیری لغات

آموزش ما، حفظ کردن فرهنگهای لغت بود، هر معلمی برای خود دیکشنری کوچکی می‌ساخت که مجبور به حفظ آن بودیم. و متأسفانه هنوز هم کار به همین منوال است. در یک فرهنگ انگلیسی نگاهی به لغت GET یا TAKE بیندازید. دو صفحه معنی مختلف و گاه متضاد برای یک لغت، سردرگمی آدمی را در آموزش صد چندان می‌کند. فرق عمده زبان انگلیسی با زبان فارسی در این است که لغات در زبان انگلیسی عمدتاً وقتی معنی واقعی دارند که در کنار سایر لغات قرار می‌گیرند. مثلاً لغت Take معنی واضحی ندارد، در حالی که معنی عبارت Take off کاملا مشخص است.

 اهمیت دادن به امر خواندن

در هر زبانی چهار عنصر عمده خواندن، نوشتن، صحبت کردن و گوش دادن وجود دارد. آنچه در سیستم آموزش رسمی ما بیش از همه به آن پرداخته شده است امر خواندن می‌باشد. در برخی از کلاسهای غیر رسمی نیز صحبت از هم زمانی چهار عنصر رفته است. اما وقتی ما در محیط واقعی زبان قرار می‌گیریم در می‌یابیم که اگر هدف فراگیری زبان باشد، عنصر خواندن و نوشتن اهمیت درجه چندم دارند، به این دلیل ساده که در تمامی زبانها افراد بی سواد آن جامعه نیز قادر با تکلم زبان مادری خود هستند.

منبع: http://www.okhdar.com/

Very useful information Housekeeping

دانستنی های بسیار مفید خانه داری


To give a shine to hair
برای درخشندگی مو



Add one teaspoon of vinegar to hair, then wash hair
یک قاشق سرکه به موهای خود زده، سپس آب بکشید



To get pure and clean ice
برای به دست آوردن یخ پاک و تمیز



Boil water first before freezing
آب را اول بجوشانید



To make the mirror shine
برای درخشندگی آینه



Clean with spirits
آن را با اسپرایت پاک کنید



To remove chewing gum from clothes
برای پاک کردن آدامس از روی لباس



Keep the cloth in the freezer for an hour
لباس را به مدت 1 ساعت در فریزر قرار دهید



For polished to make white clothes
برای جلا بخشیدن به لباس های سفید



Soak white clothes in hot water with a slice of lemon for 10 minutes
لباس را همراه با یک تکه لیمو به مدت 10 دقیقه در آب داغ خیس کنید



To avoid tears while cutting onions
برای جلوگیری از ریزش اشک هنگام پوست کندن پیاز



Chew gum
آدامس بجوید



To boil potatoes quickly
برای جوشاندن سریع سیب زمینی



Skin one potato from one side only before boiling
پیش از جوشاندن سیب زمینی را فقط از یک جهت پوست بگیرید



To boil eggs quickly
برای جوشاندن سریع تخم مرغ



Add salt to the water and boil
به آب آن نمک اضافه کنید



To check freshness of fish
برای امتحان تازه بودن ماهی



Put it in a bowl of cold water. If the fish floats, its fresh
آن را در یک کاسه آب سرد بگذارید. در صورتی که ماهی شناور شود تازه است



To check freshness of eggs
برای امتحان تازگی تخم مرغ



Put the egg in water. If it becomes horizontal, its fresh. If it becomes slanting, its 3-4 days old. If it becomes vertical, its 10 days old. If it floats, its stale
آن را در آب بگذارید اگر به صورت افقی قرار گرفت تازه است. اگر به صورت کج قرار گرفت 3-4 روزه است. اگر عمودی قرار گرفت 10 روزه است. اگر شناور شد کهنه است



To remove ink from clothes
برای پاک کردن اثر جوهر از روی لباس



Put toothpaste on the ink spots generously and let it dry completely, then wash
خمیر دندان را روی لکه جوهر قرار دهید و بگذارید خشک شود سپس بشویید



Ants to escape
برای فرار مورچه ها



Keep the skin of cucumbers near the place or ant hole
پوست خیار را نزدیک سوراخ مورچه‌ها قرار دهید



To get rid of mice or rats
برای خلاص شدن از دست موش



Sprinkle black pepper in places where you find mice or rats. They will run away
در محلی که موش را پیدا کرده‌اید فلفل سیاه بپاشید. موشها فرار خواهند کرد



To get rid of mosquitoes at night
برای خلاص شدن از دست حشرات در هنگام شب



Keep leaves of mint near your bed or pillows and in around the room
برگهای نعنا را نزدیک تخت و بالش و در اطراف اطاق خود قرار دهید