چندین سال است که مبلغ دزدی ها سر به فلک کشیده و جالب ترین مسئله در رابطه با این دزدی ها این است که وقتی در بالا سیاست مداران با هم به مشکل بر می خورند از دزدی ها هم پرده برداری می شود.

 برخی از این دزدی ها بعد از چندین سال اعلام می شوند . جالب تر از مبلغ یا مقدار دزدی این است در زمان اعلام هم مراعات حال دزدان بدقت لحاظ می شود .

مثلا روزنامه ای که آنرا اعلام کرده جرات نوشتن نام و نام خانوادگی دزدان را ندارد . گاهی به ذهن خواننده روزنامه این مطلب خطور می کند که دزدان در سرزمین ما از جایگاه خطیری برخوردارند .

فرض کنید اگر روزنامه ای جرات و جسارت اعلام کامل جزئیات مسئله داشته باشد به جای دزد مسئولین روزنامه مورد پیگرد قرار می گیرند . درست بر خلاف کل دنیا .

در سایر ممالک اگر روزنامه ها و خبرگزاری ها نبودند همین دزدی ها در آنجا هم رخ می دادند. ولی در کل دنیا از افشاگری دزدی و تخلف و تقلب تقدیر می شود تا عمل ننگین یک عده باعث بی اعتباری یک مجموعه نشود .

اگر در بانکی دزدی شود بطور حتم کار یک نفره یا دو نفره نیست بایستی عده ای با برنامه ریزی دقیق در طی مدت زمانی طولانی این طرح را پیاده نمایند .

حال بعد از افشاگری آبرو و حیثیت کل کارمندان آن شعبه و در نهایت اعتبار کلی آن بانک زیر سئوال است .

اگر نظارتی باشد بلافاصله دزدان دستگیر و با اعلام اسامی آنان می توان از تکرار چنین عملی جلوگیری نمود .

وقتی اسامی دزدان اعلام نمی شود و با کش دادن مسئله آنرا از یادها می برند باید به منابع نظارتی این تشکیلات شک کرد .

بیایید ما هم مثل سایر کشورها پشتیبان افشاگران باشیم و به جای دزدان افشاگر را تنبیه نکنیم .