امروز کار ما شده حسرت خوردن به حال کشورهای همسایه از جمله ترکیه و کشور های اطراف خلیج فارس ؛ کشورهای که نه از نظر مساحت و نه از نظر جمعیت قابل مقایسه با کشور عزیزمان نیستند .

ما هر چه در سالیان سال کاشته بودیم همه را یک جا به هدر دادیم .

تمامی استادان دانشگاه ها ؛ هنرمندان صاحب نام ؛ پزشکان متخصص و فوق تخصص ؛ پرستاران ؛ دانشجویان دانشگاههای مطرح کشور ؛ دانش آموزان صاحب مدال های المپیادی ؛ همه کوچ کردند و کسی از این بابت نه نگران شده و نه اقدامی در جهت جذب آنان کرده .

اگر منصف باشیم و هزینه تحصیلی یک دانشجوی نخبه را حساب کنیم خواهیم دید که چه زیان عظیمی فقط در مهاجرت دانشجویان به کشور وارد شده .

در جای خواندم که خلبان نان ایرانی در فرانسه راننده تاکسی هستند .

افرادی که می توانند با تجربه چندین ساله خود در آموزش خلبان نان جوان در داخل کشور خدمت کنند مجبور هستند تا با تاکسی رانی در کشور بیگانه عمر خود را سپری کنند .

چگونه می توانیم پیشرفت کنیم در حالی که نه برنامه ای برای این کار تدارک دیده ایم و نه افراد لازمه را داریم . دو کشور آلمان و ژاپن بعد شکست در جنگ جهانی دوم صاحب کشوری ویران شده از جنگ بودند که با همت و تلاش و کوشش همه افراد جامعه در طی حدود یکصد سال هر دو کشوری پیشرفته و صاحب صنایع عظیم و ثروتمند جهان هستند.

علت پیشرفت این دوکشور و راههای رفته آنان امروزه در تمامی دانشگاههای دنیا تدریس می شود . این دو کشور واقعیت موجود در جامعه خود را قبول نموده و به فکر چاره افتادند . ولی ما اگر به هر مشکلی اشاره کنیم ؛ بلافاصله با توپ و تشر عده ای مواجه می شویم .

افرادی که از این بی نظمی و برنامگی مسئولین صاحب ثروت عظیمی هستند . اجازه نمی دهند تا دلسوزان وطن نظرات خود را مطرح نمایند .

تا روزی که قبول نکنیم ؛ کشور مان دچاره مشکلات هست و این مشکلات همه افراد جامعه را عذاب می دهند ما نمی توانیم پیشرفت کنیم .

چرا همه جوانان ما حسرت ترکیه یا کشورهای اروپایی و آمریکا و کانادا را می خورند ؟ سی چهل سال قبل وضع ترکیه چگونه بود و وضع ما ایرانیان چگونه ؟ چه شد که آنها این همه پیشرفت کردند و ما ماندیم ؟