در طی نیم قرن گذشته هیچ کدام از دولت های سر کار مسئله آموزش فرزندان ما را جدی نگرفتند . هر دولتی که بعد از انقلاب اسلامی مسئولیت یافته به قسمی در گرفتاری امروزه وزارت آموزش و پرورش دخالت داشته و سعی کرده تا مشکلات و مسایل آموزش و پرورش را یا نادیده بگیرد و یا مشکلات را به دولت های بعدی پاس دهد .

روزگاری تربیت معلم ها وظیفه تامین و آموزش معلمان را بر عهده داشتند و بر حسب نیاز رشته های تدریسی و پایه های درسی معلمان را آموزش و روانه وزارت آموزش و پرورش می کردند .

در آن زمان هر معلمی که از تربیت معلم و یا تربیت مدرس فارغ التحصیل می شد ؛ بلافاصله به استخدام وزارت آموزش و پرورش در می آمد .

بعد از مدتی از تعداد مراکز تربیت معلم ها کاسته شد و جذب معلمان از استانداردهای مشخصی پیروی نکردند . بیشتر با سفارش و پارتی بازی افرادی به شغل معلمی روی آوردند .

بعد قرار شد هر کسی که پنج سال سابقه خدمت در نهضت سواد آموزی داشته باشد به استخدام معلمی گمارده شوند . بدون حتی یک ساعت آموزش معلمی !!!

بعد نوبت به استخدام روحانیان در سمت معلمی رسید . با هر تغییری در استخدام معلمان سطح سواد و کارآموزی و علاقه به معلمی کم رنگ تر شد.

بر خلاف تمامی کشورهای جهان ؛ در شرایطی که همه کشور ها بیشترین سرمایه گذاری را در وزارت آموزش و پرورش قرار داده و معلمان با جدید ترین متد های آموزشی آشنا و به کلاس درس روانه می گردند ؛ متاسفانه معلمان ما مورد کم لطفی ؛ بی توجهی و بعضا مورد ظلم و تمسخر مسئولین وزارت آموزش و پرورش قرار می گیرند .

کمبود معلم ؛ طبقاتی شدن آموزش ؛ مدارس کهنه و قدیمی ؛ وجود بیست وسه نوع مدرسه در یک وزارتخانه ؛ انتخاب وزیران غیر تخصصی

دیواری به عظمت دیوار چین بنام کنکور ؛ عدم پرداخت حقوق مناسب ؛ استفاده از معلمان حق التدریس به مدت طولانی ؛ متون درسی بسیار ضعیف و گاها بی ربط ؛ و .......

همه این مشکلات دست بدست هم داده و باعث یاس و بی علاقگی دانش آموزان را فراهم نموده ؛ وقتی از دانش آموزان علت بی علاقگی و بی انگیزه بودن را سوال کنید . در جواب خواهید شنید که مگر چند در صد از دانش آموزان مدارس دولتی موفق به قبولی از کنکور می شوند ؟

بزرگترین خطا و جفا در حق دانش آموزان ایرانی جدا نمودن دانش آموزان مستعد از دیگر دانش آموزان بود . تحت عنوان دانش آموزان تیز هوش و نخبه مدارس دولتی را از وجود رقابت خالی نمودند .

با رفتن دانش آموزان درس خوان و بقول امروزی تیز هوش از مدارس دولتی به مدارس خاص در واقع حس رقابت از بین رفته و یادم هست در یکی از کلاسهای مدارس دولتی دانش آموزی با نمره هشت می گفت من شاگرد اول کلاس هستم !!!!

درست هم می گفت چون بالاترین نمره را گرفته بود .

کار بجای رسیده که اگر همه مسئولان آموزش و پرورش قصد مردود کردن یک دانش آموزرا داشته باشند ؛ نمی توانند حتی وزیر هم نمی تواند کسی را مردود اعلام کند . همه باید قبول شوند حتی اگر نتوانند اسم خود را درست بنویسند !!!!!!

چنین قانونی در جهان بی همتاست . این روش و روند حوزه علمیه است که مردودی ندارند . امروزه در مدارس سراسر کشور اجرا می شود .

دانش آموزان متوجه این نکته شده اند . بنابراین نگران درس خواندن یا نخواندن نیستند . !!! جالب تر اینکه خانواده ها هم به این عمل راضی هستند و اعتراضی ندارند .

وقتی از والدینی سوال کنید که آیا فرزند شما واقعا درس اش آنقدر خوب هست که معدل نوزده یا هیجدم بیاورد سری تکان می دهند و جوابی ندارند .

این ظلم بزرگی است که فرزندان ما همه بی سواد اما با کارنامه های قبولی با معدل بسیار بالا مقاطع تحصیلی را پشت سر گذارند و هیچ کس صدایش در نیاید .

ما معلمان هم در این ظلم عظیم شریک هستیم . مدیران فقط و فقط به فکر رتبه مدرسه خود در منطقه و ناحیه هستند . چرا کسی به این ظلم اعتراضی نمی کند .

نسلهای آینده نتیجه این کار را خواهند دید .